Close Menu
Artkolik
    Facebook X (Twitter) Instagram
    Çarşamba, Temmuz 9
    • İletişim
    Instagram Facebook X (Twitter)
    Artkolik
    • Ana Menü
    • Sanat Haberleri
      • Haber
      • Sergiler
      • Tiyatro
      • Sinema
      • Röportajlar
      • Etkinlik
      • Moda
    • Köşe Yazıları
      • Nail Keçili
      • Nazlı Keçili, Şamdan Plus Özel
    • Proust Serisi
    • BAUSEM Sertifika Programı
    • Atölye ve Seminerler
    • Kültür Gezileri
    • Artkolik Kimdir?
      • Basında Artkolik
    Artkolik
    BuradasınızAna Sayfa»Köşe Yazıları»Nail Keçili: “Çok Özel Hatıralar”
    Köşe Yazıları

    Nail Keçili: “Çok Özel Hatıralar”

    ArtkolikBy Artkolik7 Ekim 2020Yorum yapılmamışOkuma Süresi 7 Dakika
    Facebook Twitter Pinterest LinkedIn Tumblr Email

    Babamın ölümünden sonra 12 yaşlarına geldiğimde üvey babam Ertuğrul Soysal’ın kontrolüne girmiştim. Ondan sonra o büyüttü beni. Ertuğrul Soysal, son derece ilginç bir insandı. Aile bağlarına kuvvet veren, evlatlarını ve eşine seven fakat bu sevgisini çok dışarıya yansıtmayan, otoriter, sanki Alman disipliniyle kendisini yetiştirmiş gibi hareket eden bir adam. Mülkiye mezunu ve mülkiyeyi de birincilikle bitirdiğini ısrarla söylerken aynı zamanda Maliye Bakanlığı yapmış bir sınıf arkadaşı da kendisinin birincilikle bitirdiğini ısrarla söylerken anladık ki ikisi de gerçekten birincilikle bitirmişler. Ve Mülkiyelilerin bir âdeti varmış o zamanlar inek çekerlermiş. İkisi de aynı ineği beraber çekmişler. Öyle enteresan bir hikaye…

    12 yaşında Ertuğrul Bey ile annemin evine taşındıktan sonra üvey babamın ortaya koyduğu ilk prensip motosikletimi satmam gerektiği oldu. Ertuğrul Bey, ‘’12 yaşında bir adam, bisiklete takma motorda olsa ona binemez, yanlıştır, satacaksın. ’’ dedi. Ve sattı. Parasını bankaya koymuş bunu sonra anladım. Faizini de gayet güzel bir şekilde yıllarca işlettirmiş. Ve bana daha sonraları zamanın çok değerli fiyakalı bir Fransız marka Auto Moto bisiklet aldı. Bendeniz motordan inip bisiklete binmeye başladım. Tabi bunun psikolojik olarak benim gibi bir çocuğu ne kadar üzdüğünü tahmin edersiniz. Derken okuduğum okul olan Alman Lisesi’nde babamın ölümünün ardından okul müdürü beni yanına çağırdı. Müdür Herr Einstock bana dedi ki ‘’ Senin baban intihar etmiş. Gazetelerde bahsediyor. Ünlü ve önemli bir adammış. Ama bunu okuyan sınıf arkadaşların ve onların aileleri bu hadiseden rahatsız olurlar. Bu sebeple sana kim bakıyorsa seni buradan alsınlar.’’ Dedi. Yani beni Alman Lisesi’ndeki diğer sınıf arkadaşlarıma layık görmemişler. Halamla konuştum. O zamanlar daha ziyade halam vasilik ederdi bana. Allah rahmet eylesin. Halam ve üvey babam birlikte beni Avusturya Lisesi’ne leyli olarak geçmemi sağladılar. Ve ben hayatımda ilk defa leyli olarak yanılmıyorsam işte 13-14 yaşlarında gitmeye başladım. Leyli olmayı da sanki evden kovulmuş gibi hissediyordum. O da beni ikinci üzen bir hadiseydi. Ayrıca babamın tek evladı olmanın getirdiği belki de bir avantajla ne para sıkıntısı ne pul sıkıntısı çektim. İşte bilindiği üzere 12 yaşında bisikletli motorum vardı. Her şeyi en üst seviyede yapmamı arzu ederdi babam küçük yaşlardan itibaren. Çok görgülü bir aileydik. Güzel günler geçtikten sonra 60 İhtilali rahmetli babamı hayattan aldı. Her neyse, çok kısa anlatıyorum yoksa kitap yazmak lazım bu iş için.

    Bendeniz Avusturya Lisesi’nde leyli olarak okurken her yaz mektebin tatil olduğu gün üvey babam beni kendisinin teması olan muhtelif meslekteki iş dünyasının değişik yerlerinde çalışmam kaydıyla işe verirdi. Bunların içinde en ilginci Sirkeci’de çok büyük bir yedek parça satan dükkânın sahibi olan Recai Erki Bey’in, o da Allah rahmet eylesin onun yanına verdiler. Recai Bey, gayet nazik çok beyefendi bir insandı. Bana da her zaman iyi davranırdı. Yanılmıyorsam haftada 5 Lira alıyordum. Recai Bey bir gün bana dedi ki ‘’Evladım, bak amcayla beraber gidin depoya oradan sana diferansiyel verecekler onu al da gel.’’ Ben tabi bunu basit bir şey olduğunu düşünerek depoya gittim amcayla beraber. Amca orada benim sırtıma bir tane semer geçirdi. Hani eskiden hamalların sırtına yük taşımak için kullandıkları semerden. Onun da üstüne o diferansiyel dedikleri kocaman bir demir parçasından müteşekkir otomobilin arka tekerleklerine kumanda eden aleti koydu. Kaç kiloydu bilmiyorum ama çok ağırdı. Onu dükkâna kadar taşıdım. Aşağı yukarı diyelim ki 1 km, perişan olmuştum. Böyle bir muhallebi çocuğu birden bire böyle işlere koyulunca çok ağırıma gitmişti. Ama sesimi çıkarmadım. Derken yaşımda ilerliyordu 15-16 yaşlarındaydım. Üvey babam dedi ki ‘’Artık zamanı geldi. Bankada motosikletinin parası birikti. Sana bir tane motosiklet alacağım bu artık senin hakkın’’ dedi. Ve bana pedallı NSU marka küçük bir mobilet aldı. Ben o mobiletin önüne camlar taktım, siperlikler taktım. Allah’ım görseniz Galatasaraylı meşhur Allah rahmet eylesin Karıncaezmez Şevki vardı. Onun arabasını donattığı gibi aksesuarlarla donattım. Bir yerde park ettiğim zaman elime kalem alırdım, kalemin üstüne de kumaş sarardım elin girmediği yerleri temizlerdim. Öyle bir bakım içinde Sanki Rolls Royce almış gibi keyif aldım. Ve motorumla başladım işe gidip gelmeye. Okul zamanı okula motorla gitmiyordum çünkü leyli okuyordum. Her neyse bir yaz çalışma senelerimin sonuna doğru okulunda bitme zamanı yaklaşınca beni kendi fabrikasına kendisinin de genel müdür ve hissedar olduğu Atlı Zincir Sanayii’ne koydu. Orada terfi etmişim. Nasıl terfi etmişim? Ambar şefi olmuşum. O tarihlerde altıma bir tane üç tekerlekli Arçelik Triportörlerden çıkmıştı onlardan verdiler yani yağmurda çamurda kullanabileceğim, eve gidip gelebileceğim fakat şart akşam eve giderken arkama 2-3 zincir torbası koyarlardı. Sabahleyin erkenden gelirken hangi müşteri sipariş etmişse onun dükkânına uğrar ve o zincir torbalarını boşaltırdım. Böylece hem nakliye işini desteklerdim hem de kendi altımda hiç olmazsa yağmurda da üstü kapalı bir arabayla hareket ederdim. En çok o sabahları mal taşıdığım iş yeri de perşembe pazarında Rauf Osman Karadeniz şirketiydi. Rauf Osman Bey, bugün ünlü Osman ve Orhan Karadeniz kardeşlerin babalarıydı. Çok muhteşem bir adamdı. Şiir kitapları olan, son derece estetik işler yapan, varlıklı bir adamdı. O’na da rahmet eylesin Rabbim.

    Velhasıl ben mektebi de bitirdikten sonra orada şef olarak çalışmaya başladım. O dönemde başarılarım itibarıyla beni makine fabrikasının satış müdürü yaptılar. Ve çok gençtim. Bu arada askerliğimin de gelmiş olması dolayısıyla üvey babam beni ‘’Hadi bakalım askere gidiyorsun’’ deyip hiçbir torpil yapmaksızın ki o tarihlerde yapsaydı bir iltimas kendisi İstanbul Sanayi Odası Başkanı ve çok ünlü bir sanayiciydi aynı zamanda yazardı yani beni istediği yere tahin ettirebilirdi. O zamanki Türkiye’de o işler işliyordu. Fakat en ufak bir torpil yapılmasına da mani olarak beni Beşiktaş Askerlik şubesi kanalıyla, Kıbrıs Birliği ‘ne komando olarak önce Isparta Eğitim ve Komando Okulu’na gittim. Ne olduğumu anlamamıştım. Nereye gittiğimi de anlamamıştım. Ama çok büyük bir ıstırap içindeydim. Bütün bunları yaşayacağım hiçbir zaman aklıma gelmezdi. Komutanlar ‘’tırman bakalım şu dağa’’ dedikleri zaman yani anlamıyordum ne dediklerini o kadar bu konulardan bir haberdim. Fakat İstanbul’da 5-6 yaşlarında ata binmeye başlamıştım Atlı Spor Kulübü’nde. Kulübün takımında ata binip kendimi yetiştirmeye çalışıp, konkurhipiklere girerdim. Ve orada sporu ve hareketleri çok başarılı bir şekilde yapmış bir evlat olarak birazcık o konuda tecrübem vardı. Dolayısıyla komando okulunu da bitirerek askerliğimin diğer bölümlerini de yapıp son döneme doğru Ankara’ya tahin edildim. Belki 3-5 ay belki 1 sene kalmıştı. Ondan evvelkini bahsetmek istemiyorum zor şartlarda geçti. Ankara’ya tahinden sonra beni Amerikan Askeri Yardım Kurumu’na beni koyuvermişler. O zaman orası CIA ile birlikte çalışan bir teşkilatmış. Orada muhafız takımında görev aldım. Ve muhteşem bir başarı zincirleri bırakarak arkamda komutanlarım askerlik bittikten sonra dahi beni bırakmak istemediler. Hepsine saygı, sevgi ve rahmetlerimi sunarım. En önemlisi üvey babam Ertuğrul Soysal’a bugün her an her gün her an her saat bir numarada annem, babam ve Ertuğrul babam olmak üzere dualarıma devam etmekteyim. Ve Ertuğrul babaya âşık bir evlat olarak da, bana yaşattığı bu zor zannettiğim aşamaları atlattığı, başarttığı için de ayrıca teşekkür ederim. Eğer bütün bunlar olmasaydı benim hayatımdaki büyük büyük büyük başarılarım, çok büyük tecrübe sahibi olduğum bilgilerin hiçbirine hiçbir zaman sahip olamayacaktım, çevremi bu kadar genişletemeyecektim. Ve en en en önemlisi bana ihanet eden, ahlaksızlık eden, şerefsizlik eden gazete sahibi patronlar ve zamanın koalisyon hükümetindeki siyasetin içindeki zatın mahvettiği düzenimi, kapattığı şirketlerimi, Akademi İstanbul’u, Türkiye’yi aşmış bir reklam ajansı olan CEN Ajans’ı hepsini kaybettirdikten sonra eğer ben sadece babamın oğlu olarak büyümüş olsaydım, bugün yoktum. Çekmiş tabancayı kendimi vurmuştum veyahut da asmıştım. Allah razı olsun ki Ertuğrul Soysal babam beni yaşattı.

    Bu yazıyı yazmak nereden aklınıza geldi diyeceksiniz. Oturmuş TRT müziği dinliyordum. Orada muhteşem bir orkestra fanteziler adı altında çıktı. Muhteşem bir müzik yaptılar üstelik Tango da çaldılar. Akordiyon vardı, bandoneon yoktu. Benim üvey babam çok muhteşem bir müzisyendi ve tango hastasıydı. Bir de özel olarak müziğe olan bilgim, tangoya olan bilgim, diğer müzik dallarına olan bilgim onun sayesinde artmış. Gerçek bir müzisyenle yaşadıktan sonra entelektüelliğimi de onun sayesinde kazanmıştım.

    Hepinize iyi haftalar dilerim.

    Mehmet Nail KEÇİLİ

    Share. Facebook Twitter Pinterest LinkedIn Tumblr Email

    Related Posts

    Nazlı Keçili: Sanat ile bilim ilişkisi

    18 Temmuz 2023

    Nazlı Keçili: Çinli muhalif sanatçıların eserlerine sansür!

    16 Temmuz 2023

    Nazlı Keçili: New York’ta çok özel bir sergi

    15 Temmuz 2023

    Comments are closed.

    SOSYAL MEDYADA ARTKOLİK
    • Facebook'ta Takip Et
    • Twitter'da Takip Et
    • Instagram'da Takip Et
    KÖŞE YAZILARI

    Nazlı Keçili: Sanat ile bilim ilişkisi

    Sanat ile bilim arasında nasıl bir ilişki var? Bilim ile sanat birbirini nasıl etkiliyor veya…

    Nazlı Keçili: Çinli muhalif sanatçıların eserlerine sansür!

    Nazlı Keçili: New York’ta çok özel bir sergi

    Nazlı Keçili: Birleşik Krallık kraliçeleri sergide buluştu

    ATOLYE ve SEMİNERLERİMİZ
    Atölye ve Seminer

    Sanat Tarihinde Yeniden Doğuş: Umut ve Çiçeklenme

    Seminer: Sanat Tarihinde Yeniden Doğuş: Umut ve Çiçeklenme Danışman: Buket Şakarcan Tarih: 23-30 Mayıs Süre: 2…

    Osmanlı’da İki Mimarın İzinden: D’Aronco & Vallaury

    Sanat Tarihi’nin En Büyük Aşkları ve Eserler Yansıması

    Artkolik & BAUSEM işbirliği ile Sanat, Kültür Yönetimi ve Kurumlar Modülü Başlıyor !

    Sömestir’da, Superkids sponsorluğunda gerçekleşecek çocuk atölyeleri ile Taviloğlu Koleksiyonu minik ziyaretçileriyle buluşuyor. 

    ARTKOLİK KİMDİR?
    ARTKOLİK KİMDİR?

    Artkolik

    Artkolik, kültür ve sanatı daha ulaşılabilir kılmak amacıyla, 2012 yılında Nazlı Keçili tarafından kurulmuştur. Çok yönlü bir sanat platformu olan Artkolik, dijital ve yazılı medya üzerinden, sanatın her dalında dolaşmayı hedeflemektedir.

    BİZİ TAKİP EDİN!

    Facebook X (Twitter) Instagram
    POPÜLER HABERLER

    Antalya Arkeoloji Müzesi’ne Yıkım ve Yeniden İnşa Planı

    Marc Chagall: Hayal ile Gerçeğin Arasında Bir Ressam

    FDI 2025’e Doğru: Ahmet Güleç ile FDI’nın Tasarım Vizyonu Üzerine

    BÜLTENİMİZE KAYIT OLUN
    Haftalık sanat bültenlerimizin size de ulaşması için
    e-posta adresinizi bırakabilirsiniz.
    Copyright © 2025. Artkolik - Tüm hakları saklıdır
    • Hakkımızda
    • Site Haritası
    • İletişim

    Yukarıya yazın ve aramak için Enter tuşuna basın. İptal etmek için Esc tuşuna basın.